Instytut Książki

Debiutancki tom wierszy wierszy Adama Leszkiewicza:

Fantomowa głowa Adama Leszkiewicza kołysze się w rytmie Mozarta, ulicznego hip-hopu i przypadkowych piosenek z galerii handlowej. Osadzone w niej oczka spozierają w głąb zakurzonego skarbca europejskiej kultury, by po chwili opętańczo mrugać w kierunku permanentnie zaskoczonego czytelnika, który usilnie próbuje podążać śladem konstytuującego porządek tomu tropu tropów: ironii skazującej podmiot na nieustanne kwestionowanie siebie i własnej dykcji. „Ból fantomowy po drugiej głowie” – imponująco rozpisany na dystychy, bliskie i dalekie rymy, irytujące i zachwycające zarazem asonanse – skłania czytelnika ku jego współodczuwaniu. A jest to ból tego rodzaju, który wyraża się śmiechem.

Grzegorz Kociuba o Fantomowej głowie:
Świat w wierszach Adama Leszkiewicza to szybki przepływ zdarzeń, wrażeń, spostrzeżeń, doznań, obserwacji,… Autor próbuje nadążyć za rzeczywistością poetycką notacją, doskonale wiedząc, że dostępny mu jedynie nieskończenie mały fragment rzeczywistości, że jest w stanie pochwycić zaledwie migawki i odpryski replikującego się ponad miarę świata. Dojmujące poczucie przygodności i momentalności istnienia przenika wiersze Fantomowej głowy. I nie może być inaczej, gdyż chyba nie jesteśmy już w stanie uwierzyć w niewzruszone fundamenty i trwałe zakorzenienia. Cóż pozostaje? Może właśnie uczciwy zapis tego, co jest i jak jest. Leszkiewicz wybiera formę klasyczną (dystych, sonet) jakby w przekonaniu, że chaos najlepiej wyrazić porządkiem, a zmienność pochwycić w regularny, metryczny wiersz. Pewnie, że ta „regularność” jest raz po raz kwestionowana, że na różne sposoby sprawdza autor jej artykulacyjną skuteczność, że dystansuje się do dzieł i języków uznanych, pomnikowych, ale właśnie w ten sposób stwarza nowe semantyczne napięcia, próbując po raz kolejny odnawiać sens świata w wierszu i wiersza w świecie. Podoba mi się taki pomysł na wiersz. Przekonuje mnie ten sposób opowiadania o zmaganiach z rzeczywistością.